تعامل، لکنت و والدگری، همه آن چیزی که اهمیت دارد

لکنت زبان یکی از چالش‌های رایج در مسیر رشد گفتاری کودکان است که نه تنها بر گفتار، بلکه بر اعتماد به‌نفس، ارتباطات اجتماعی و حتی کیفیت زندگی کودک تأثیر می‌گذارد. در این میان، والدین نقشی حیاتی و تعیین‌کننده دارند. شیوه‌ای که والدین با کودک دارای لکنت تعامل می‌کنند، می‌تواند یا به تقویت اعتماد به‌نفس او کمک کند یا فشار روانی و اضطراب را افزایش دهد.

تعامل مؤثر یعنی گوش دادن، نه فقط شنیدن. وقتی کودکی با لکنت تلاش می‌کند صحبت کند، نگاه آرام، صبر، و توجه کامل والدین می‌تواند احساس امنیت و ارزشمندی را در او تقویت کند. برعکس، عجله، قطع کردن صحبت، یا تصحیح مکرر گفتار کودک، ممکن است باعث شود او از صحبت کردن خودداری کند یا اضطراب بیشتری تجربه کند.

والدگری در مواجهه با لکنت، نیازمند آگاهی، مهربانی و پایداری است. لازم نیست والدین متخصص گفتاردرمانی باشند، اما لازم است بدانند که سبک فرزندپروری آن‌ها تأثیر مستقیمی بر روند بهبود کودک دارد. کودک نیاز دارد در محیطی آرام، حمایتگر و بدون قضاوت رشد کند. این محیط، زمینه‌ساز پذیرش لکنت به عنوان بخشی از هویت کودک، نه یک نقص، خواهد بود.

در نهایت، آنچه اهمیت دارد، رابطه‌ای امن، پر از درک و احترام متقابل است. لکنت فقط یک ویژگی است؛ چیزی که کودک دارد، نه چیزی که هست. اگر والدین بتوانند این تفاوت را درک کنند و به فرزند خود کمک کنند تا با لکنت کنار بیاید، نه صرفاً آن را «درمان» کند، آن‌گاه مسیر رشد روانی و اجتماعی کودک بسیار هموارتر خواهد بود.
در ادامه شمارو دعوت می کنم به سخنرانی جناب آقای دکتر شفیعی گوش دهید:

بخش دوم:
[zoomsounds_player config=”General Settings for Zoomsounds ( default settings )” source=”https://teh-1.s3.poshtiban.com/chamakcharity/ir-model/adults/Interaction-and-stuttering/part2.mp3″]